Zopas ben ik met mijn vrouw en twee vriendinnen naar Frankrijk geweest. Een familiehuisje in de rimboe, waar je hoogstens twee wandelaars en drie tractoren per dag voorbij ziet komen. Waar je het kraken van de vloerplanken hoort (iedereen hoort je als je naar het toilet moet). Vandaag ben ik voor het eerst weer wakker geworden in Nederland. En ik merk dat ik heimwee naar Frankrijk heb.

Toen en nu

Op mijn 16de ging ik voor het laatst met mijn ouders en broertjes. Vreselijk vond ik dat; er was bijna niemand. Op die leeftijd heb je niet altijd genoeg aan je familie. Ik wilde de stad in, naar het lawaai… En de dichtstbijzijnde stad was eigenlijk al geen plaats voor een zestienjarige.

Nu ben ik ouder, bijna twee keer zo oud als ik toen was. En ik vind het er heerlijk. Ik woon in een flatje in de stad en er is niets anders dan herrie, rommel op straat en teveel mensen per vierkante meter. Je wordt er in het dagelijkse leven heel erg onrustig van, maar dat realiseer je je pas later.

Rust

In de rimboe van Frankrijk kon ik ergens komen zonder dat er herrie was. Er was wel geluid, maar geen herrie. Gesjirp van krekels, gezoem van hoornaars en in de verte de roep van een roofvogel. En af en toe de tractor dan. Maar ik vond het ideaal; ik had het gevoel dat ik tot rust kwam. En ik hoefde me nergens druk om te maken. Oh oeps, er gaat iets kapot. Komt goed, we fiksen het wel. Er ligt vast nog wel een onderdeel in de schuur (of hoe één van mijn vriendinnen het verwoordde: ‘Wat ligt er níét in de schuur?’). We konden makkelijk de tijd nemen om het op te lossen. Als er bij ons in de flat iets is met de riolering, moet het gerepareerd worden door iemand van de VvE, maar dan moet je minstens drie keer iemand door de telefoon trekken. In het huisje waar we zaten draai je gewoon de hoofdkraan dicht en pak je de bahco erbij. Rustig aan, komt wel goed.

Verschillen

Er zijn heel wat verschillen tussen de Nederland en Frankrijk. Of nou ja, wat me extra opgevallen is naast de normale gebruiken.

Iedereen groet elkaar in kleine dorpjes en winkels. En in kleine dorpjes helpen mensen elkaar. Als één van de honden dorstig is, dan geef je de hond te drinken. Ook vanaf het terras! En in kleine dorpjes wijs je de weg naar de dichtstbijzijnde beek.

Mensen staren niet als twee vrouwen hand in hand lopen. In Nederland voel je je al snel een curiositeit, maar in Frankrijk kijkt niemand op. Ik heb me geen moment ongemakkelijk gevoeld. In de kleine gemeenschappen werden we ook vriendelijk begroet. Ze vroegen naar de hond (onze vriendinnen hebben een jonge herdershond). Wat me opviel is dat er een stuk minder mensen zijn met een ‘plezierhond’. Op het platteland zijn de meeste honden waakhonden of van fokkers die er wonen.

Het lijkt ook alsof Franse mensen een stuk minder om uiterlijk vertoon geven qua auto’s en huizen. We tillen veel te zwaar aan dat er een deuk in de rechterkant zit. Die dingen gebeuren. Een auto rijd je op; ze functioneren namelijk. In Parijs zag je zóveel auto’s met enorme deuken aan de zijkant. En je ziet ook veel huizen die niet zo gelikt zijn. Hoort erbij. Ik vind het wel grappig; in Nederland moet alles gelikt zijn en daar heeft het juist z’n charme.

En wat ik ook geweldig vind; de biodiversiteit! Overal insecten en bloemen die ik alleen uit mijn natuurgids ken. En zoveel soorten. Hier is alles zo… gerangschikt. In Frankrijk is het wilder en minder netjes. En in de rivier waar je gewoon kan zwemmen, zwemmen er ook zalmen. En waterslangen😈

Heimwee

Ik mis het om buiten te zijn zonder herrie. Als je hier een roofvogel ziet in de stad, is dat heel bijzonder. Ik heb mijn laptop niet gemist. Ik zat te lunchen en mijn vrouw zat achter de tablet. Goed idee, dacht ik. Ik zal eens kijken wat ik gemist heb. Toen hij eenmaal aan was, had ik geen flauw idee wat ik ermee moest.

Ik heb er nu al genoeg van, op mijn fijne bed en kamerplanten na. Ik ben heel blij dat ik deze reis heb gemaakt en dat we dit met z’n vieren hebben gedaan, maar ik vind het gewoon jammer dat ik al thuis ben.